Απ’ το ντουλάπι της γιαγιάς δεν έλειπαν ποτέ οι χειροποίητοι μεζέδες. Είχαν φίλους ή απρόσμενους επισκέπτες; «κάτι να βγάλω να σας τρατάρω, τίποτα σπουδαίο… ό τι έχουμε σπίτι» έλεγαν οι γιαγιάδες αλλά ήξεραν πως τα καλοφτιαγμένα μεζεδάκια τους θα έκαναν καλή παρέα στο κρασάκι, το ρακί ή το ούζο. Άλλωστε, «να εδώ από τον κήπο μας τα έφτιαξα και φέτος γίναν γλύκισμα, βοήθησε ο καιρός, βλέπεις δεν έκανε πολλά νερά».
Κάπως έτσι γινότανε η εισαγωγή για το στρώσιμο του τραπεζιού. Ευτυχώς ακόμη και τώρα τα μεζεδάκια δε λείπουν από το τραπέζι και με σωστή αναζήτηση βρίσκουμε κάποια που θυμίζουν εκείνα των παλιών καλών καιρών. Τηνιακά αγκιναράκια, ας πούμε, από την οικοτεχνία Δελατόλα.
Χωρίς συντηρητικά, μέσα στο λαδόξιδο, στο αλατοπίπερο, με λίγο λεμονάκι, διατηρούν σωστά τη σάρκα, τη γεύση και το άρωμά τους. Λιγάκι τα στράγγισα, πρόσθεσα το ελαιόλαδό και το αλάτι μου, μπόλικο λεμόνι, φρέσκα μυρωδικά από τα γλαστράκια και τα άφησα να πάρουν το χρόνο τους. Μέχρι να τα πάω στους καλεσμένους είχαν έρθει στην ιδανική θερμοκρασία και είχαν βγάλει τη γεύση τους.
Με φρυγανισμένο, λεπτοκομμένο ψωμί και ελιές, με άλλα χειροποίητα τουρσάκια και λίγο τυρί μπορεί να αρχίσει ένα μοναδικό τσιμπούσι.
